torsdag 4. august 2016

Triple Ultra Triathlon Lensahn 2016


Mine «Fakta» om sagt, tenkt og gjort i Lensahn
Foto: Oliver Essing
- Tri gongur ironmandistansen æ veldig mykje meir enn ein konkurranse mæ startnummer! Det æ ein gjæng mæ sama kaliber galningar som snakkar sama (finger)språk! Som he funne ut at detta æ talentet kåns i livet! I dæn bøbla føler me kån heile - ei vike i løpet av året. Nokon he sø stort talent og trivs sø gøtt mæ familien at dei gjønne tek mange slike vikur i løpet av eit år!

- Det æ faktisk maugleg å smile seg igjænom 11,4km svømming, 540km sykling og 126,6km løping! Slik glad heilt på ordentleg! Heilt utta noko form fe vondt, kjip mage, knirkande ledd, låste muskelfeste(?), hell høtt som æ vanleg/uvanlege problem… (gullfisk, kan ikkje hugse alle problema frå 2014 ette ein slik tur som i år!) To lause tåneglar – det æ alt!

- No skø det vera sagt at eg aller tenkte meir enn ein time fram i slengen… Eventuelt kun 5 og 5 kilometer, det gjaldt både på sykkel og på løp… Hadde aller kontroll på høss langt eg ha kåme, hell høtt kløkka eigentleg va.
Foto: Oliver Essing


- He aller nokon sinn upplevd følelsen av å lede ein konkurranse allereie på symjinga. Lædde høgt, og drog inn ein halv liter klorvatn når eg såg meldinga på ein lapp; "du ledar mæ 800m"...

- Va sikker på eg aller ville ha lyst te symje meir og kunne sikkert selje våtdrakta når eg vrengte av ho av meg etter 4timar og 30 minutt…

- Fakata ivi æ feil; Eg diggar våtdrakta mi – kjæm aller te selje ho!

- Eg digga dæn nye sykkelen min…
Foto: Oliver Essing


- Syns alle dei andre mæ langbuksur, jakkur, halsar og luvur på sykling såg skikkleg lattlege ut! Det va jau ein typisk norsk sommardag! Eg digga det. Vær, temperatur, regn - alt va på mi side!

- He aller drømt om at havresuppe koka på solbæraft, potetsticks, bacon og cola kan vera ein sø vanvittig god kombo… No kunne det høyrast ut som om eg rørte alt i ei gryte - rektig sø gale va det ikkje, mæn ikkje langt i frå! Pussig nok he eg ikkje vøre spesielt fysen på detta ette at eg kom heim!

- Syns natt te laurdag at det va vanvittig rart at me aller he funne dei flyplassane som ligg rundt Lensahn i søk på google… Det burde jau vøre tidsmessig veldig effektivt å bare tatt eit fly dit…

- Syns au at det va ekstremt pussig å sjå stjerneskot midt i ingenmannsland natt te laurdag!

- Det gjekk ændå nokon timar utpå natta fyri det gjekk upp fe meg at det ikkje æ flyplassar rundt om kring Lensahn, mæn ein heil haug mæ vindmøller… Stjerneskot va det au lite mæ – bare flugur som skein i lyset av høvulykta mi!

- Tenkte på syklinga at eg ville skrive noko syrleg ironisk om sykling i tempobøyle og sykkelbuksur, gnagsår og salt  svette i sår på stadar ein aller helst ikkje vi ha sår… Her æ det ikkje snakk om noko intimkontakt i iviskueleg framtid... Mæn ette nokon dagar, eit hamskifte og ein fin sykkeltur i dag he eg heilt glømt høtt høvudbodskapet i ein ironisk artikkel eigentleg skulle vøre…

- Syns innimellom at gutta va ganske heldige der dei letta litt på foten og skvetta rundt som andre hanbikkjur. Misunnelsen va definitivt størst når eg måtte ut i busken og brant meg på brennesle.

- Vurdera sterk å kvitte meg mæ sykkelen… Trur eg kan ha nevnt at eg ikkje hadde lyst te sykle sø mykje meir.

- Meiner bestemt at teamet mitt æ dei som lagar mest lyd, og dei klarar seg heilt fint utta sauebjøllur!! Trur det gjekk an å høyre dei ivi heile Lensahn! Alle småbarnsforeldre va sikkert ivi seg av begeistring ivi at eg kom meg søpass fort i mål på laurdagskvelden! Ændeleg slapp ungane å søva mæ høyreklokkur... I underkant av to døgn utta god søvn kan gange på humøret te dei fleste!
Mæn det beste mæ dei æ sjavasgt at dei heiar like mykje på alle, uansett fart, plassering, ansiktsutrykk og respons - og dei fær sjav gråstein te smile!

- Kom sjavsagt fram te at eg aller skø kvitte meg mæ fartsvidunderet av ein sykkel! Me æ venner att. Han æ vaska og polera, klar fe nye eventyr!

- På løpinga tenkte eg at nei, «the limit is not in the sky, it is all in the mind» og eg skulle ikkje bare upp te himmels, eg skulle ut te neste galakse… Vett knapt om eg he springe ein maraton i ironmansamanheng raskare enn eg sprang sænste maratonen!
Foto: Hans-Peter Dannenberg


- Hadde nesten ein 26 kilometer runners high på sænste marathon som gjekk fortar enn dei 26 kilometerane eg karra meg igjænom på «helteløpet» på Rauland i juni… Det føltes i alle fall langt lettare å springe dessa kilometerane i Lensahn!

- Eg blei dopingtesta umiddelbart etter målgang! Ein liter tysk, tamt flaskevatn framkalla flaue brekningar og ikkje det store behovet fe å lure fram ein skvett te analyseflaskene… Eg som hadde vøre sø høg på lukke, blei slått brått og brutalt rett ut og låg på ein benk mæ beina høgt. Fe ein nedtur... Rakk ikkje sprette sjampisflaska ei gong! Mæn at det skø vera sø vrient å tisse på kommando når nokon ser på he eg aller tenkt ivi…

- Va i sø god form dænna hægi at det sikkert kan føles litt ekkelt fe andre… Litt slik som når eg vann døbbel ultra triathlon i Slovenia i fjor. Slik «det skø nesten ikkje vera løv»! Mæn då vi eg bare understreke at eg ikkje syns det æ verken flaks hell «bare gruleg heldig mæ hægi». Detta he eg jobba fe! Målretta, strukturert, lidenskapleg og vitskapleg! Og eg hadde eit makalaust team rundt meg – som gjorde at eg kunne fly – smilande, lattermild og lett rundt i 40 timar 56 minutt og 3 sekund!
Foto: Nadine Zahradnik


- Når eg bare he kåme heim, ser eg høss mange som he heia, sent gode ord, varme tankar tenker eg at det va ikkje rart det gjekk fort! Te kvør og ein som he vøre mæ meg på dænna reisa, som syns det æ tøft, kult, vilt, sprøtt, rått, galskleg, idiotisk hell imponerande – kvør og ein motiverar meg på sin måte! Av heile hjarta: TUSEN TAKK!
Foto: Felix Shlikis


fredag 8. januar 2016

Øyfjell leik og krampelaug

Eg æ ikkje veldig aktiv på bloggen... Mæ mindre eg he vøre mæ på noko heilt utanom d vanlege...
Mæn eg æ aktiv, slik heilt generelt...! :-)
Eg æ aktiv på instagram (eg legg ikkje ut mange ordentlege svettebilder, mæ mindre eg æ gruleg fornøgd mæ omgjevnadane eg svettar i...: :-) )!







Og eg æ litt aktiv på fjæsbokji!
Åssø likar eg å legge te rette fe at andre au skø vera litt aktive, og syns at det skø vera minst like moro som meg! Heldigvis æ der andre au i Øyfjell som likar å leike (te krampa mest tek ein...)!!!
Om nokon syns det æ aktuelt, he me på fjæsboki uppretta ei side som heiter Øyfjell Leik og Krampelaug!




Der organiserar me ulike aktivitetar! Det æ gratis å vera mæ, du æ mæ på det du gidder, og du bli stort sett belønna mæ bålkaffe, heimelaga sjokoladekake, gløgg, sjokolade, potetgull hell ana godsaker!!!
Som sagt, me upplyser om ulike aktiviteta mæ ulik "tidsfrist"... Noko kjæm på svært kort varsel, ana aktivitet he me "tradisjon" på, og bli arrangera år ette år!
Håpar der æ mange som he lyst te BLI MÆ Å LEIKE!!!


10 tøppar på 24 timar! :-)
OK mållinje-utsikt på Vehuskjerringaløpet! :-)
Og uansett he me jamt tid te kaffi, kake, skryt og jug etter at me æ færige! :-)


Vehuskjerringaløpet










tirsdag 1. desember 2015

Rockman swimrun 2015

Når soli skin frå skyfri himmel, vatnet hell 18-19 grader og det einaste som bryt vassflata, æ dæn jamne takten av eit par svømmerar - då æ d hærleg å vera swimrunner.... 
Men høtt fær følk te kaste seg ut i 11-13 graders vatn, i regn og vind - mæ korte og tynne våtdraktir, klare f å bestige både Prekestolen og glede seg te Flørlidtrappene - ein kjøleg dag i juli? 

Me va heldige mæ treningsøktene kåns! Sol og ordentleg varmt! Sanden camping i Seljord, mæ strålande sørvis - og makalause forhold f symje-springetrening! 
Eg trudde eit par - fire timar at eg hadde finne eit uuppdaga talent!




Eg måtte bare få inn eit ordentleg morosamt sykkelritt - Åmot-Bø, fyri me la i veg ivi te Stavanger og symje-springe konkurransen "Rockman"! Ekstra moro æ d at me æ sø mange øyfjellingar som bli mæ, hera eit lite knippe av dei som kom te mål! Eg gliser ekstra breitt, fordi eg heldt gutane bak meg, va raskaste dame, og satte løyperekord! FIN dag!!! 😊 Eg bruka d som siste harde uppkøyring, vika fyri Rockman. Snakk om godfølelse!




Løypa ser ivikommleg ut! Noko upp og ned, sjavsagt - men d bør me takle... Hallo, mæ æ jau fjøllgeitar - liksom...
 Å traseen æ spektakulær! Fantehøla, Prekestolen, Bratteli, Flørlig og Flørlidtrappene, pluss ein god del nærkontakt mæ Lysefjorden - det kan knapt bli tøffare enn det! 
Og forsøvidt, trur eg at eg taklar upp veldig bra... Eg taklar nøk hell dårleg d kalde vatnet! 



Eg kunne sjavsagt nevnt at eg ikkje følte toppfarten og formen føles tøpp akkurat dænna dagen, og at d æ litt trist sia Elin på teamet mitt he ein sprudlende god dag! Ho sang glade sangar, trippa lett på tå, og va ein fantastisk makker! Å d æ fantastisk tøft! Sjov jobba eg mæ litt andre tankar dænna dagen! 

Eg æ mest upptatt av at eg hverken æ ein stor løpar (sjav om eg no he bruka ein god del energi på å bli bære!) hell veldig glad i å svømme... Åssø sit eg plutseleg på ein båt, full av lukten av neopren, sammen mæ tigerbalsam.... Ja, altsø ein båt full av følk mæ stutte våtdraktir, "pullboyur" (det æ ei litt lokal flytebryggje - som eg krampaktig prøva å halde fast mellom låri - når eg svømte!) tigerbalsam, svømmeføtar og svømmehændar... Følki æ flotte, og fokuserte! Og eg æ fascinert ivi utstyret ein kan få lura inn i ei våtdrakt - ja, fe på swimrun (heretter kalla symjeløp) må alle ha mæ seg det utstyret som krevs fe ein lang dag i vill norsk natur, PÅ seg - heile tii! Kart, kompass, mat, klæi, drikkeflaskur, flytebrygga, symjeføtar- og hændar, enkeltmannspakka, fløyte, tigerbalsam og ein stor haug pågangsmot og gøtt humør! (Prøv å dytt alt detta inn i ei våtdrakt og legg på svøm - mæn hugs å klypp av føtane på drakti, i rett høgde ivi knei... Viss ikkje bli d tungt å "springe"!)





Å hive seg ut i Lysefjorden, æ ein ting - å symje bortimot 1000m i 12-13 grader æ heilt ok, kl 07.30! Å skulle kåma seg upp av vatnet, og rett upp ein "vegg" gjorde meg litt svimmel - dænna dagen, mæn bør væl i utgangspunktet vera ganske greit! Ein god ting mæ bakkar æ jau at ein fær god varme inni våtdrakta, etter ein hell kjøleg svømming! Når eg nådde "kokepunktet" inni våtdrakta, skulle me på ny krysse eit par tri vatn, kun mæ litt kort springing  innimellom... Sø når me nærma kån prekestolhytta, i dæn sænste idylliske innsjøen - gleda eg meg te bakkar att, sø d skulle bli maugleg å kjenne føtane og hændar att! 
At me før servera gel, bars og drikke - som fremhever behovet fe brekningar, kan jau ikkje Rockman crewet gjera noko mæ! Mæn då rekk me jau bli ganske fantasifulle på hørr d ha vøre maugleg å drassa mæ seg meir mat! Eg skø ikkje bare ha eit par pøsar "ride shots" gelekulur plassert i rompa, to gel i det eine låret og ei pakke knekkebrød mæ brunost i det andre låret! Eg he plass te eit par større polarbrødblingsar i bh'en! 

Uppivi mot Prekestolen skjønnar eg ikkje høffe våtdraktløping he blitt ein kjæmpehit når d kjem te celulittebekjæmpelse...? Å tasse rundt i norsk natur, nykoka/ hell konstant koka, inni våtdrakt æ jau ein eigen upplivelse! Om ein ynskjer full effekt, æ d bare å behalde drakti på, i full lengde - fe full koking, meiner eg... Mæn når det æ sagt - 
Prekestolen va vakker! 


Neviløping æ litt vrient når synet æ litt smalt - eg må væl heilt generelt øve på å få fart på føtan nevi. Mæn dænna dagen hadde eg litt "tunellsyn"... Mykje av synsfeltet æ tåkete! Uppivi gjæng d bra, litt lettare å sjå høtt som møter det, når d æ søpass bratt at det føles som om neste seg æ der "nøsi æ"... :-)
Mæn alt ordnar seg, når Elin spring rett framfe meg, og eg kan fokusere på hørr ho set føtan sine.
Mellom Prekestorlen og Bratteli, skø me bare krysse eit lite vatn - og ikkje ta full lengde på det, fordi det ligg ein dau elg i eine enden av dæt vesle fjøllvatnent... Anbefalar å ikkje drikke fe mykje vatn, av vatn der det ligg daue elgar - det he ein pussig salt og ekkel smak - og eg kan ikkje tru at det he nokon stor helsegevinst... (Me bli jau anbefalt å koke vatn på fjøllet og områder som æ plaga av mykje daue mus og lemmen - liksom...)

Dagens vekkar kom på Seaside swim... Distansen skulle væl vera 1600m... Eg veit eg ikkje æ ivibegeistra f svømming. Mæn at 1600meter skulle vera SØ vanvittig lange og kalde - dæn kom litt bratt og brått... Eg he svømt i ulike temperaturar og mæ ulike drakter i mi "karriære" som triatlet - mæn eg he aller trudd eg skulle dø før. Eg druknar, eg mistar følelsen i armane mine, eg kjænner ikkje beina mine, me må på land - det va nære panikk! Ikkje såg eg ein dritt hell, sø eg he ikkje sjans t sjå at me faktisk nærmar kån ny løpeetappe. Stakkar Elin, ho måtte jobbe mæ meg dæn dagen der altsø! På land att, fast grunn under beina mine, hakkar tænnan ukontrolert og krøppen rister... Eg tek eit og eit steg. Veit ikkje høtt Elin og eit ana par bak meg snakkar om. Detta æ nok d næraste eg he kåme te tænkt "idioti" nokon sinn i ein konkuranse...
Mæn sø æ d litt mæ akkurat slike dagar au då! Eg veit jau d, innerst inne! Ha eg vøre eismal, ha eg nok hell aller gjeve meg, eg hadde nok fullført - sist om d va d som skulle t! Bare f at akkurat slike dagar æ d som gjev styrke te nye dagar som væntar der framme!
Det æ bare å bite tænnan sammen. Ein fjordkryssing - åssø eit par fjøllvatn att! Flørlidtrappene - det bli bare moro - der fær me varmen! Eg tenker nok aller mest på Elin. Og syns d æ synn at ho fær akkurat dænna utgåva av meg mæ seg på tur, ein dag der HO æ i toppform!







Fjordsvømminga gav kån ein vekkar for høss kryssinga skulle kåma te bli! Det va bra - me visste d km t bli kaldt, langt og hardt! Når ein veit då gjæng alt litt bære.. Eg minnes ikkje det som ana enn teljing, "1-2-3-4-5-6-pust-7-8-9-10-pust- repeter" Me visste at kom me kån bare te Flørlid før cutoff - då va det bare å "kose" seg resten av turen, prøve å vera litt stolte ivi å ha mestra nokon naturelement som ligg noko uttafe det ein normalt bevegar seg i friviljug... :-) !


Mitt høgdepunkt dæn dagen va Flørlidtrappene - einaste partiet eg følte eg takla på ein god måte! :-)
Åssø d å springe te mål, sjavsagt!


Anbefalar eg "Rockman swimrun"? JA!!! Det æ eit eventyr du bare drømmer om! Nokon gidd faktisk organisere "ein vår draum" om bratte bakkar, heftig natur og følelse av å dytte på komfortgrensene! Crewet æ langt ivi snittet hygglege og tøffe!!! TUSEN TAKK fe ein magisk upplivelse!



Dagen ette eg kom heim frå Stavanger, fann avisa i pøstkassa, og ville kose meg mæ dagens kaffekøpp - gjekk eg fullstendig amokk i frysaren... 5-6 is, ei halv pakke kjeks og litt smågøtt måtte te fe å dekke søtbehovet, mæns eg kunne lesa i avisa at eg æ "heilsprø"!

torsdag 3. september 2015

Tøppen av lukke! Dobbel ultra triathlon world cup - Slovenia


Dobbel ultra triathlon, world cup - Slovenia

I fjor haust, hengte eg for fyrste gong opp ein målgangsbildet på veggen. Eg hengte det opp, for å minne meg sjov på, at den einaste som set begrensingar på målsettingar og draumar og viljen til å nå desse måla – kun skal vere meg sjov.

Dette året, sesongen 2015 trudde eg kom til å bli eit «nedturår». I mitt hovud trente så lite at eg ikkje gadd føre treningsdagbok. Vere mamma (kan ikkje heilt sei aleinemamma, for eg har familie og gode venner tett rundt meg), lærar, student, bonde og hobbytriatlet er ikkje ein heilt enkel kombinasjon. Trenings«timane» blei ofte korte intense økter på seine kvelden eller tidlege morgonen. Sett i etterkant vil vel det sei at eg har trent hardt – då kroppen eigentleg er sliten etter lang dag, eller dau som ei sild tidleg på morgonen. Samtidig som dagane mine i seg sjølv er aktive – har kanskje dette vore nøkkel til suksess, for meg?

Det vil vere løgn og sei eg kom i mål på dobbel ultra triatlon med trekvarters økter. I mars/april gira eg opp, og eg såg poeng med å føre treningstimane i kalenderen. Ser eg fekk inn langhelger med jamne mellomrom med 27-32 timar trening. Fjorårets trippel var svært lærerik, og eg jobba konkret og målbevisst med kva som skal skje etter «bading/svømming», næringsinntak, puls og stress  og strategiar på å handtere nedturar.

Sjølv om eg trudde treningstimane var få, gjekk denne våren og sumaren over all forventning. Eg gjekk frå topp til ny topp, i form av godfølelse både med og utan startnummer. På veg til Slovenia var eg svært overbevist om at dette skulle vere MIN sumar. Eg valde å tru at der ikkje finnes ei kvote på kor mange goddagar det er lov å ha i løpet av eit år. Dette SKULLE bli min konkurranse!!! Og makan til døgn har eg aller opplevd før. Det kan kanskje virke litt ekkelt. Tenk, her sumde eg 7,6km, sykla 360km og sprang eg 84,4km UTAN ein einaste nedtur.  Eg var ikkje i nærleiken av å kjenne på følelsen av «dette skø eg aller gjera meir», «høffe gjer eg detta», eller «kanskje eg etterkvør skø vurdere ny hobby». Eg har halde på med triatlon sidan 2005, har 16 ironmandistansar, ein trippel, eit ganske stort utval av halve ironmandistansar, 24 timars løp, sykkelritt og ultraløp i varierande lengder – men eg har fram til no aldri svevd KUN i flytsona HEILE vegen (ja eg må bruke store bokstavar)! Det er ein fantastisk følelse. Tenk at ein slik dag, eit slikt døgn skulle treffe akkurat under ein slik konkurranse! Nesten uverkeleg for meg.  

Detta året he eg lada upp te døbbel ultra triatlon mæ 4 eigenorganiserte maraton – alle i tidsrommet 27.des-8.mai! Deretter starta sesongen mæ startnummer: Oslo Eco Trail 80km, Skuggenatten 12 timars (Må legge inn at her hadde eg ein snittpuls på 162 i dei 11 timane eg var i gang!) Sykkelrittet Åmot – Bø 80 km (ny løyperekord for damene på 2.15.38) Rocman swimrun (11 timar og 30 minutt – 2.pl blant damene) Øyfjell ti toppar på 24 timar, Norseman Crew race (låg an te pers – hadde det ikkje vøre for tåke, regn, sludd og sno – som tok sikten frå meg i fjellet!) Ny runde med Øyfjell ti toppar på 24 timar! Ein ganske aktiv sumar! J

Eg tok også grep når det kom til mat. Mellom Norseman Crew race og dobbel bestemte eg meg for å legge burt snop, is og potetgull. Detta burde sikkert vøre sjavsagt? Men for ei gøttenøs som meg, æ detta litt mentale grep. Eg bestemte meg fe at eg kunne lage ei liste ivi snop eg værkleg savna – handle det inn og sø konna glede meg te å eta det undervegs i løpet. Fe eit lurt tetak!!! Det skø eg gjera meir av. Krøppen bli jau sø glad av å få servert sunn og furnuftig mat! Eg VEIT jau det, mæn he ein tendens te å telate meg både lakris, sjokolade og estøff smågøtt te kaffen! Magen min æ ein følsom sak – sø dæn blei ordentleg stabil og glad fe å sleppe unda is og ana meireiprodukt av ymse slag… eg he notert det ned – og tek det mæ meg te seinar som LURT!

 


Slovenia tok godt imot oss. Faktiask sø gøtt at dei hentar kån på flyplassen, køyrer oss rundt i løypa, sikrar at vi får leiren på den aller beste plassen – der ein kan stå både på sykkel OG på løp! Dei æ fantastisk gjestfrie, og avslappa! «ALT ORDNAR SEG»! Dobbel ultra triatlon er ordentleg folkefest i den vesle byen Bakovci. Og det er hyggeleg å vera saman mæ tilbakelente ultratriatletar att. Flesteparten av triatletane æ dei som va mæ på trippelen i fjor, og fleire av kån bur på same hotell. Hyggleg å vera i ei slik ultraboble nokre dagar i året. Rundt morgomatbordet torsdagen spør Nina og eg eit par (Mark og  Constanze) om dei vi symje ein runde ute i innsjøen denne dagen… Mark ser på kån mæ forundra blikk… «Symje??? I dag? He du kaupt ny våtdrakt eller noko?» Neinei, sjavsagt he eg ikkje ny våtdrakt! Då skjønnar ikkje han poenget mæ å symje… Kan me ikkje symje no, då æ det for seint å få bekrefta detta – bare nokon timar før start! Mykje bære å ha god tru på at ting funkar, enn å bli usikker på utstyr og form, ved å ta ein testrunde akkurat i dag! J Eg likar haldninga hans!!!

Innsjekk av utsyr æ au ein liten historie fe seg. Eg kjæm tuslans mæ min 12 år gamle ræsersykkel Trek Madone, gøtt bruka, ber preg av å ha vøre mæ på utallige kilometer, flyturar, og tøffe vegar. Eg he nok konkuransens gamlaste sykkel, og blikket sykkelmekanikeren sender sykkelen min seie sø mangt! «Skø du sykle på dæn sykkelen der»? ja, eg he ikkje noko ana mæ meg i dag, kan eg bekrefte… «ookayy… du bli verans der ute ei beite du då»? jaja, eg he betale fe det, reist langt og likar meg på sykkelen – sø d gjæng nøk bra, svarar eg! «Du må I alle fall fikse bremsekløssane dine fyst då». Hæææ – må me bremse – på ei heilt paddeflat løype? Det æ det mest tullute eg he hørd… Mæn eg løvar å fiske bræmsune og gjera det eg kan, på min gamle røkk – fe å bli færig fyri cutoff tidene! Skø nok vise deg eg, at dæn som sit på sykkelen må gjera ein innsats au – tenker eg, idet eg snirklar meg ut – mellom dæn eine temposykkelen dyrare enn dæn andre! ( Eg beklagar, eg fiksa ikkje bremsene – mæn løvar å ha dette i orden på neste konkurranse!)

Høgtidleg (ultralang)opningssermoni på slovensk, med korpsmusikk, og litt fallskjermhopping, gjer innbyggjarane glade og feststemte! Alle deltakarane var glade for at starten var kl 12 fredag – slik at, om tida gjekk sakte men sikkert mot kvelds og leggetid, var det mogleg å stille utkvilt til start!  Sjølv hadde eg ein usedvanleg låg kvilepuls, følte meg sterk, pigg og meir og meir motivert (av å sjå nervøse ansiktsutrykk). Eg gleda meg, veldig. Ordentleg god følelse i magen – i kroppen.



Starten på ein ultra er ikkje heilt som starten på ein ironman, eller kortare distansar – der ein ofte kan få litt slik «Titanic» følelse, reddast den som reddast kan, det er verkeleg liv om å gjerde… (Slik opplever eg det J ) Stressnivået er lågt, sjølv på dei som symjar fort. Her ute var det god plass for oss alle, og eg fann fort min rytme. Tenkte ei beite at det ville vera lurt å finne eit par føtar å henge på… Testar eit par bein som ligg roleg i vatnet, og trur det æ lurt ganske længe – ca 50 svømmetak ligg eg og kosar meg – heilt te eg ser han her he jau ikkje peiling på hørr han sym… Fe ein tullute greie – me skø jau allereie symje 7,6 km – eg he ikkje veldig behov fe å symje ekstra rundar i tileg! Testar eit ana par bein – tek ikkje sjansen på å symje sø langt utan å sjekke hørr me æ på veg, dænna vænda. Uppdagar i god tid at me he heilt feil kurs… Bestemte meg etter detta for å stole på min eigen navigasjon og oppleving av fart – utan å la meg påverke av dei andre deltakarane. Det er uansett ikkje i vatnet eg vinn triatlon!

 


Allereie på symjinga kjente eg at dette var dagen min. Ei stund trudde eg nesten at eg lika å symje!!! Vanlegvis æ symjing ein transportetappe – liksom noko eg må gjera fe å kåma meg på sykkelen… Mæn akkurat dænna dagen lika eg å vera der ute! Eg lika rytmen, tenkte på alle dei dagane eg hadde møka sno, på vektene eg driv å lyfter på når eg pussar tænnane (tænnane bli gøtt pussa – morgon og kvell. Fe då he eg tid te lyfte på eit sett vekter eg he liggans på badet! J ) Sjav om det ikkje gjekk fort, va det lett – eg prøva te å mæ å kjænne ette, om eg kunne kjænne noko som murra, mæn der va ikkje antydning! Hærleg! Alle strategiane om kva eg skulle få tida til å gå med på, aleine omslutta av dette våte elementet var unødvendige! Eg som hadde bestemt meg for å ikkje trenge å juble for rektig KVAR bidige runde allereie frå start, klara ikkje la vere. Når eg he svømt fire rundar, tatt att Constanze, pluss eit par karar frå Lenshan i fjor, klarar eg ikkje la vera læng - rundane bli feira med tommel opp, hipp hurra og breitt glis. Det hjelper værkleg på humøret mitt, at eg ser at eg ikkje vil komme til å vere  sist opp, at der framleis var nokon som hadde både to, tre og fire rundar att – når eg kunne setje beina i bakken etter 3timar og 12 minutt! Laaangt bak alle målsetjingar – men det var ikkje dagen å vere missnøgd. Straumen i innsjøen var lik for oss alle, og svømmetidene vart deretter.

Væl uppe av vatnet, hugsar eg, eg snakka fort – hadde mykje som måtte ut, og eg ville eigentleg ikkje sita å kose meg i T1. Skjella eg he hatt ryddigare og meir effektivt skifte trur eg. Her ha det ikkje vøre mange sekundane å hente – då måtte eg hatt sykkeltøyet på under våtdrakta… Mæn på sø lang distanse æ d gøtt å ha tørr og god sykkelbukse på – og veldig gøtt å sleppe å symje mæ «bleie»!


Godt plassert på sykkelen er alt værkleg fryd og glede. Eg syng sangar – høgt! Pulsen er kontrollert på 136, og farten ligg på +- 10min pr. 5 km! Igjen hadde Nina og eg snakka om at det kan kanskje bli litt vel mykje jubel, om vi skulle dra i gang «hurra» på alle dei 72 rundane – men det er ikkje til å unngå! Eg er jau så lukkeleg! Kroppen fungera perfekt, næring, hovud og systemet spela på lag, sidan eg veit av erfaring at dette ikkje er sjølvsagt, var det verdt å juble! Team Norway skaffar seg etter kvart ganske stor «jubelgjeng», som forventar «hurra», bylje og tommel opp! Dei skulle bare visst kor lukkeleg dei gjorde meg ved å etter kvart gje meg tilnamnet «Mariethemaskin»! Det er veldig små ting som gjev ekstra energi, når eg fyrst er i flytsona. I ettertid kan det virke blærete og «oppblåst», men akkurat denne dagen funka jau "maskineriet" mitt perfekt.

Jamt inntak av næring; kvar tredje runde med mat, i form av loff utan skorpe vekselvis med sjokoladepålegg og smør og salami, seigmenn og sjokoladebitar, samt ny drikkeflaske kvar sjette runde passa perfekt for meg dette døgnet. Under denne konkurransen var der ingen dostopp som tok farten og piffen frå meg (samanlikna med i fjor, då eg måtte ta dopause på kvar bidige runde på både sykkel og løp!). Fe dæn særleg interesserte he Nina notert ned alt inntak av både mat og drikke på sykkelen! Eg he tænkt det kan vera lurt å ha dett mæ meg på nye løp seinare! Eg smelte blant ana i meg ein heil loff  i løpet av dei 12 timane på sykkelen! Og eg kosa meg vilt mæ sjokoladebitane og seigmennan som eg fekk utdelt innimellom! Tænk at sjokolade og sukker kan vera SØ gøtt!!!  

Humøret vert ikkje dårlegare av å sjå at eg hentar inn runde på runde på dei andre damene, og karane. Innimellom tenkte eg, det kan hende eg går på ein smell – her syklar eg jau fortare enn den eine etter den andre – som GRUSA meg i fjor på trippelen. Men eg klarar ikkje tru at eg skal gå på ein smell når pulsen er så låg. Eg valde å oppretthalde farta, fram til det sto att 12 rundar, med tanke på springinga som venta, bruka deretter 20 sekund lengre tid pr runde. Pulsen sank til 118! Det va nøk derfor eg fekk navnet «maskin» - ein kunne nesten stille kløkka etter rundetidene mine! Trur dei 60 fyste 5 kilometersrundane gjekk på tida mellom 9.48 – 10.18!  Dei 12 sænste gjekk på 10.12 -10.32! Utanom tri rundar – fordelt innimellom, der eg benyttar anledningi te gå på do, justere klæi, strekke og tøye! Det syns eg æ kult! Eg følte meg så STERK! Sjølvsagt endå sterkare når eg oppdagar at eg ganske jamt og trutt et rundar på dame nr to! Eg har ikkje bare tatt ho att, eg har faktisk passert ho ganske mange gonger!

Eg hadde drømt om å kunne setje frå meg sykkelen på natta, slik at eg fekk så mange kilometer i joggesko som mogleg før varmen og solsteika eventuelt skulle setje kroppen min ut av balanse. Fram til dette punktet har vi ikkje tenkt plassering. Basert på erfaring er eg «bare» ein finisher! Eg seier til Nina at eg treng minst ti rundar forsprang på løpinga, om eg skal klare å halde dame nr to, Sarka Kolbova bak meg, heilt til mål. Endå eit motivasjonselement som taler til min fordel denne dagen…

Når eg satte frå meg sykkelen, etter 12 timar og 37 minutt ca hall fire natt til laurdag, noko som var tidsmessig innafor drøymeskjemaet - var eg overbevist om at dette var dagen då eg skulle vere ein løpar!

Nattelufta gjer meg lukkeleg! Springe så lenge temperaturen er godt under 20 grader er noko eg kan. God erfaring frå andre løp/triatlon bestemmer eg meg for å setje heilt strek over alt som har skjedd tidlegare dette døgnet. No er det bare løping som gjeld – eg tillèt ikkje meg sjølv å tenke at eg har korkje sykla eller sumd. Målet blir kvar enkelt runde. Kvar runde skal feirast – ordentleg JA, eller er HURRA!  J Og bak der, kjem tanken – Sarka skal ALDRI få gleda av å passere meg på løpinga denne dagen! Der ute i natta æ det bare eg og nokre karar som spring – samt ein å ana innbyggjar som he forvilla seg ut frå pubben på veg heim – etter eit langt døgn på vift! «Skø du heim allereie»? Spør eg eit par, som he augo i kryss – og nesten kjræsjar mæ meg i skumringa! «Det æ hardt» fær eg te svar! Neida – det æ LETT tænker eg! J

Løping og løping – det handla om å halde eit jamt tempo, jogging som gjorde det mogleg å dytte på med næring utan å måtte stoppe. På kvar runde får eg ny drikkepøse, annakvar runde småbitar av næring: vannmelon, loff med smør og seigmenn eller mørk sjokolade (eg hugsar faktisk ikkje kva eg fekk servert utanom dette)! Og farten var jamn. Eg bestemmer meg for kvar i runden det er lov til å gå, elles skal eg jogge! Og denne dagen er det lett! Det er ein følelse eg ikkje er bortskjemt med – slik at det er lett å nyte livet!

Litt usikker på tid, for det prøvar eg ikkje å ha fokus på – dukkar det opp eit par damer i løypa! Smiler og vinkar, og får etter kvart tommel opp og vink tilbake. Løperundene er forma som ein P – slik at eg har full kontroll på dei andre damene, og dei har kontroll på meg! Gjett om eg får energi av å sjå at me møtast, meir eller mindre på same stad runde på runde!


Fyrste maraton på under fem timar – eg foreslår til Nina at me kjører neste maraton også under fem timar, då blir det så fin tid i mål!!! Ordet maraton blir bare nemnt denne eine gongen, det er bare rundar vi snakkar om! 56 rundar, som har krymapa til 26 rundar! Ivibegeistra fe at eg fekk sø mange rundar fyri sli tok tak! Fe ho kom, soli og ettekvørt varmer ho rektig sø gøtt frå skyfri blå himmel. Mæn d plagar meg ikkje denne dagen – eg er glad for å få litt brunfarge på kroppen. Damene bak senkar tempoet – eg smiler endå breiare! Heiagjengen, som i løpet av morgontimane har blitt ganske stor, kan saman med meg starte nedteljinga! Har krutt i beina til å auke tempoet litt, for å sikre tid godt under 26 timar! Dette var min dag! På ein av dei siste rundane ropar eg te Nina – «åhh, kan ikkje du kaupe saftis te meg, ein slik spinnis! Eg såg ein slik i kjeften på ein deltakar litt tidlegare i dag»? Nina tek beina fatt, og løvar meg is på neste runde! Eg tassar vidare på ny runde og gledar meg te ein bit av noko heilt nytt! Ho møter meg, og eg aner at eg kanskje ikkje kan få alle ynske uppfygd – noko som ville vøre heilt på sin plass! «butikken va stengd… Men ei jente kasta seg på sykkelen, for å sykle heim å hente is til deg – det er ikkje sikkert det er spinnis akkurat – går det bra»? «Hahaha – om det gjæng bra??? HALLO!!! Det æ jau heilt vilt…». Og tre minuttar seinare har eg ein COLA is i hendane… Eg kan ikkje ana enn læ – makan te sørvis! Aller opplevd liknande!!!      


Skiltet mæ LAST LAP væntar på meg, det gjer Nina og flagget au!!! Siste runden, med flagget på ryggen – saman med Nina er fantastisk! For ein «ut av deg sjølv» oppleving! 84,4km på 9timar og 55 minutt… Tenk at triatlon kan vere så MORO, bare ein gedigen opptur! Mæ kån spring ein liten gjeng gutar – me tek kån tida te springe litt baklengs, for at dei skø få fine selfiebilder på mobilen! J Krysse mållinja, sjølvsagt er eg så lukkeleg at eg føler eg kan velte av min eigen begeistring… J Hærleghet – tænk at detta skulle vera maugleg!!! 25.43.02! Bære tid enn det dama vant værdsmesterskapet her i Slovenia i fjor! Tænk det...

Allereie ti minuttar etter målgang lurar eg på, når detta va sø lett, då må d jau gå an å tøppe detta??? Ingen vondt, eit par små stusslege gnagsår… Eg va langt stølare i kroppen etter å ha sprunge Skuggenatten 12 timars…

 


TUSEN TAKK Nina! For ein tur me hadde! For eit døgn.  Dette hadde vore umogleg utan deg. Du les behovet mitt heile tida undervegs. Du skjønnar kva eg treng utan at eg treng uttrykke dette høgt. Eg tenker «no hadde det passa bra med ei skive salami», og gjett kva eg får neste gong eg passerer Nina – jo, ei skive med salami. «No passar det bra å ta på lause armar og bein», og Nina har det klart! «Eg bør bytte joggesko» - og dette står klart! Eg får små glade overraskingar – isbitar til nedkjøling på det varmaste på springinga. Cola i staden for Pepsi! Favoritten min – loff, smør og seigmenn!!!  Her gjekk det ikkje noko unødvendig tid på venting! Nina sprang nesten ein maraton dette døgnet for at EG skulle få lov til å leike!!! Tusen takk!


Etter 10 år med triatlon, år med ulik intensitet og målsetting – kunne eg feire med 1.plass i verdens cupen i ultra triatlon. Eg er stolt over kva eg får til. Eg er takknemleg både for helse og kropp – og sjølvsagt uendeleg takknæmleg for familien min, som støttar meg, og som synest dette er ein god måte å bruke pæning, fritid og feriar på. Dette er toppen av lukke for meg. Eg gledar meg til åra som kjem, eg gledar meg te neste år – nye ultratriatlon væntar på meg! Mæn aller fyst litt kvile…

Eg unner alle å finne sin glede her i livet! Det som gjev toppen av lukke!